محمد رضا شجریان، استاد بلند آوازه موسیقی ایران، شنبه شب در هفتمین جشن سالانه خانه موسیقی با وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دیدار کرد؛ دیداری بی‌سابقه و بدون حضور خبرنگاران. هفته‌ای پیش‌تر هم یک روزنامه صبح گفت‌وگویی با همسر نقاش او انتشار داد و روز بعدش در اتفاقی نادر، یک روزنامه دیگر صبح، یادداشتی از او را درباره وضع موسیقی. دو سال پیش هم پس از زلزله بم، شجریان کنسرتی داد و درآمدش را صرف ساخت یک باغ‌فرهنگ بزرگ در بم کرد.
این حضورها سال‌ها پس از ۲ اتفاق مهم بود: اول آمدن شجریان به سیما در نوروز ۷۱ و دیگر نامه مشهور او و درخواست‌اش از صدا و سیما برای پخش نکردن آوایش، جز ربنای رمضان و مناجات هنگامه افطارش.
این‌که در دیدار شجریان با صفار چه گذشته، بحثی است و آن‌‌چه در ورای چنین رخدادی قرار دارد، بسا مهم‌تر. شجریان هم‌واره در کناره سیاست و هنر زیسته ( و البته در حاشیه) و امضای «خاک پای مردم ایران» را برگزیده. بودن‌اش در کنار مدیران سیاسی و فعالانه در میانه میدان دیده شدن را نمی‌توان بی معنا و اتفاقی دانست و می‌شود خوش‌دلانه، به فال نیک‌اش گرفت.
